LichtBLICKE, Eupen
LichtBLICKE opende de deuren in 2019.
We maakten in dit huis een interview met:
- Bezoeker Fernand over de praatsessies, Feldenkrais en de creatief ateliers
- Bezoekster Bernadette over de praatsessies en de creatief ateliers
- Bezoekster Maria over de kunsttherapie
Contactgegevens:
www.lichtblicke.be
info@lichtblicke.be
Panorama 8, 4800 Eupen
0485 441 097
Coördinatoren: Karine Vanommeslaeghe en Yvonne Sebastian
“Ik ben hier de komiek van de bende, dat doet mij goed"
Bezoeker Fernand - Neemt in LichtBLICKE deel aan praatgroepen, Feldenkrais en creatief ateliers
Fernand: “Alles begon met een vergiftiging. Daardoor belandde ik in coma. Tijdens die maand in het ziekenhuis werd kanker vastgesteld.”
Bernadette: “Het was de oncoloog die mijn man vertelde over de praatgroep die Karine had opgestart. ‘Ga toch eens luisteren’, zei de oncoloog. Want Fernand ging vroeger nooit ergens naartoe.”
NOOD OM TE PRATEN
Fernand: “Dat klopt. En thuis zei ik wel goedendag tegen onze buren, maar je moest mij niet vragen hoe die buren heten, dat wist ik niet. Toen ik hoorde over de praatgroep van Karine, werd ik nieuwsgierig. Ik ging eens luisteren, ook al was ik er in die periode op fysiek vlak niet goed aan toe.”
Karine: “Je kon in die periode heel moeilijk stappen. Toch kwam je. Dat was heel moedig. Het was veel makkelijker geweest om in je zetel te blijven zitten.”
"Al na één bijeenkomst wist ik: hier ga ik mee door"
Fernand: “Ik voelde een grote nood om te praten met mensen die weten wat kanker is. In mijn familie wisten de mensen niet wat ze tegen mij moesten zeggen. Erover praten met de kinderen of met mijn broers en zussen lukte niet goed.”
Bernadette: “Nochtans heb je een broer die overleden is aan kanker.”
Karine: “Ik herken dat. Mijn moeder is elf jaar geleden overleden aan kanker. Toen ik zelf getroffen werd, zei mijn vader: ‘Het herbegint.’ Hij vindt het moeilijk om erover te praten. Als ik zeg dat ik me heel erg moe voel of dat het niet goed lukt om te eten, verandert hij meteen van onderwerp.”
DE CHEMIE
Fernand: “Veel mensen willen het niet horen. Maar in de praatgroep is het anders. Al na één bijeenkomst wist ik: hier ga ik mee door. De chemie zat meteen goed.”
Bernadette: “Vroeger mocht ik thuis vertellen wat ik wilde, Fernand luisterde nooit. Ineens was het: ‘Karine heeft dit gezegd’, ‘Karine heeft dat gezegd’. Mijn dochter fluisterde: ‘Als je nog eens wil dat hij eens iets doet, bel dan eerst eens naar Karine, dan kan zij het hem vragen.’” (lacht)
Fernand: “Ik werd hier al snel de komiek van de bende. Dat doet mij goed. Soms praten we hier over heel serieuze onderwerpen, over het ziek zijn, maar tussendoor tap ik graag mopjes.”
DE AMBIANCE VOELEN
Karine: “Vanuit de praatgroep ontstond LichtBLICKE. Yvonne kwam ook naar onze gesprekken. Zij baat een bed-and-breakfast uit. Daarin kon ze ruimte ter beschikking stellen. Zo konden we onze activiteiten uitbreiden. En Fernand probeert het allemaal uit.”
Fernand: “Feldenkrais bijvoorbeeld, dat is een heel zachte vorm van gymnastiek. Zoiets zou vroeger niks voor mij geweest zijn. Nu doe ik mee. Ik ben te oud geworden om mij nog te generen. Ook in de praatgroepen zeg ik de zaken zoals ze zijn: wat goed gaat en wat niet gaat.
"Feldenkrais is een heel zachte vorm van gymnastiek. Zoiets zou vroeger niks voor mij geweest zijn. Nu doe ik mee"
Ik laat me nu leiden door wat het leven me brengt. Ik probeer er het beste van te maken. Met mijn benen lukt het niet meer om hier deel te nemen aan de wandelingen, maar ik kom wel naar de start. Als ze vertrokken zijn, zet ik mij op een bankje en lees ik een boek tot ze terug zijn. Bij het begin en het eind van die wandeling voel ik dan toch even de ambiance.”
"Het is fijn om die kanker eens twee uur te vergeten"
Bernadette: “Twee jaar na Fernand werd ik ook ziek.”
Fernand: “Misschien uit sympathie.” (iedereen proest het uit)
Bernadette: “Natuurlijk wou ik ook naar LichtBLICKE komen, ik had gezien wat het met Fernand deed. En ik had het lastig in de periode na mijn behandeling.
PLOTS NIKS MEER
Zes weken lang was ik elke dag in het ziekenhuis geweest voor bestralingen. Daar kon ik al mijn vragen stellen. In de wachtzaal zag ik telkens weer dezelfde mensen. Na enkele dagen geraak je met elkaar aan de praat. En na de behandelingen zat ik plots thuis en was er niks meer.”
Karine: “Dat was ook mijn frustratie. Daarom begon ik die praatgroep. Het is zo belangrijk dat er ook na je behandelingen nog een plaats is waar je naartoe kan, al is het maar voor een kleinigheid.
"Dankzij de praatsessies zag ik mijn vrouw opnieuw ademen"
Bernadette: “In mijn geval viel het eind van mijn behandeling in maart 2020, toen de coronacrisis volop losbarstte. In die eerste lockdown had ik heel veel aan de videocalls met LichtBLICKE.”
Fernand: “Na zo’n online praatsessie was Bernadette meteen een stuk rustiger. Ik zag haar bij wijze van spreken plots opnieuw ademen.”
IN DEZELFDE BOOT
Bernadette: “Wat later schreef ik mij hier in voor de creatieve activiteiten. Nochtans heb ik me vroeger nooit met zoiets bezig gehouden. Nu vind ik het geweldig en blijk ik er zelfs goed in te zijn.
We maken wenskaarten voor allerlei gelegenheden. (met glinsterende ogen) We maakten ook al oorbellen. En tussendoor lachen we veel. Over de ziekte praten we tijdens zo’n workshop meestal niet. Het is vooral fijn om die kanker eens twee uur te vergeten.”
Karine: “Mocht dit huis niet bestaan, dan zouden we elk op ons eentje thuiszitten, opgesloten met onze angsten en vragen. Hier ontmoeten we elkaar en voelen we dat we allemaal in dezelfde boot zitten.”
NIET VOORBIJ
Yvonne: “Hier kun je ook eens iets zeggen dat je thuis niet zo snel over je lippen krijgt, omdat je je naasten of je kinderen er niet wil mee overdonderden.”
Bernadette: “Mijn dochter zegt soms: ‘Jij bent genezen.’ Maar in mijn binnenste is het nog helemaal niet voorbij en zitten nog veel angsten, voor herval bijvoorbeeld. Die duw je niet zomaar weg.”
“Kunsttherapie hielp me om verder te gaan”
Maria: “Drie à vier jaar lang onderging ik operaties en behandelingen. Al die tijd bepaalden de ziekenhuisbezoeken het ritme van mijn leven. Plots vielen die ziekenhuisbezoeken weg. Natuurlijk was dat positief. Tegelijkertijd voelde ik me compleet verloren. Pas toen iedereen weer overging tot de orde van de dag, werd het echt moeilijk voor mij.
Tijdens mijn behandelingen leek het alsof het iemand anders was die het allemaal meemaakte. Ik moest knokken om te overleven. Er was geen tijd om na te denken.
DE ORDE VAN DE DAG
Na de behandelingen drong ineens ten volle tot mij door dat ík het was die dat allemaal beleefd had. In die periode had ik veel aan de praatgroepen hier. Zeker omdat de groepjes klein waren. Dat zorgde voor een gemoedelijke sfeer. Daarnaast genoot ik hier enorm van de kunsttherapie.”
Karine: “Kunsttherapie is wetenschappelijk erkend. De begeleidster volgde een opleiding van acht jaar. Bij de kunsttherapie is er eerst een kleine uitwisseling van ervaringen, dan volgt er een meditatie en ten slotte komen er beelden of emoties die we al schilderend of tekenend op papier zetten.
"Bij de kunsttherapie stond ik elke keer weer paf"
Maria: “Zo ontdek je vaak dingen in je leven waarvan je je niet bewust bent. Ik stond elke keer weer paf. Op een keer kregen we een papier waarop een labyrint getekend stond. We moesten al kleurend de weg naar het midden vinden.
Terwijl ik mijn weg aan het kleuren was, zag de therapeute dat ik met mijn potlood vaak opnieuw over de weg ging die ik al gekleurd had. Ik ben iemand die dikwijls terugkomt op het verleden.
HET LABYRINT
Eens ik in het midden was aangekomen, tekende ik een grote zon. Nadien moesten we met ons potlood terug over de gekleurde weg gaan om weer uit het labyrint te geraken. Poepsimpel, maar ik blokkeerde. Omdat ik de gekleurde weg had geïnterpreteerd als het parcours dat ik tijdens mijn ziekte had afgelegd. In het midden van dat labyrint zat ik goed en was ik genezen. Ik wilde niet meer weg uit die cocon.”
Karine: “Dankzij zulke opdrachten lukt het veel deelnemers om woorden te plakken op emoties. We ontdekken wat we leuk vinden en wat ons angst aanjaagt.”