La Vie-là, Ottignies
Dit ondersteuningshuis is open sinds 2013.
We maakten in dit huis een interview met:
- Claire over de zorgmassages die ze kreeg
- Dana over het sociaal opvangnet dat ze vond in La Vie-là
- Coline over de boosheid die ze mocht uiten
Contactgegevens::
https://www.lavielaottignies.org
lavielaottignies@gmail.com
Rue du Roi Chevalier 3, 1340 Ottignies-LLN
010 40 27 14
Coordinatrice: Muriel Desmet
"Alsof ik een week op vakantie ging"
Claire: “In 2013, kort na de dood van mijn man, kreeg ik voor het eerst de diagnose borstkanker. Daar zat ik dan, met vier jonge kinderen. De oncoloog sprak me over dit huis.”
Lichtheid
“Eerst kwam ik eens meedoen met een kookatelier. Terwijl ik wortels aan het hakken was, lag mijn focus even enkel op die activiteit. Ik vergat een moment dat ik ziek was. En soms werd er hard gelachen. Ik stond versteld van de vreugde in dit huis, de lichtheid.”
“Het stelde mijn kinderen gerust dat ik naar een plaats kon waar mensen zich om mij bekommerden. Ook zij merkten hoe ik na een bezoek aan La Vie-là sterker thuiskwam, met meer energie.”
“In 2021 moest ik mijn kinderen vertellen dat de kanker terug was, nog agressiever dan de eerste keer. Ik wilde een inspiratiebron blijven voor hen. Ook als het leven hard is, loont het de moeite om door al die behandelingen heen te spartelen; dát wilde ik hen tonen. Daarom zou ik me opnieuw openstellen voor elke vorm van zorg die me kon helpen.”
Zuurstofballon
“Ik besefte snel dat ik dit huis, mijn zuurstofballon, opnieuw nodig zou hebben. Acht jaar na mijn eerste bezoek voelde ik hier meteen weer die lichtheid. Nochtans wordt in La Vie-là vaak geweend. Maar meestal zijn dat geen tranen van verdriet. Je huilt omdat je hier kunt loslaten wat moeilijk en zwaar is. Je vindt hier mensen die écht naar je luisteren.”
“Je kunt genieten van activiteiten die je opladen. Dat helpt om elke fase van je behandeling te doorstaan. De zorgmassages waren voor mij essentieel, een cadeau dat ik kon geven aan mijn lichaam dat het zo zwaar te verduren kreeg. Het deed deugd om die zachtheid te ontvangen. Om met zo veel respect aangeraakt te worden. Na elke zorgmassage voelde ik me weer verbonden met elke millimeter van mijn lichaam.”
"Ik stond versteld van de vreugde in dit huis."
Zoveel zachtheid
“Een hele tijd was ik voor alles van iedereen afhankelijk. Ik kon zelfs geen klein wandelingetje maken. Als ik dan eens naar La Vie-là kon komen dankzij iemand die me bracht, had ik ’s morgens weer meer kracht om op te staan, om een sjaaltje uit te kiezen, om me te maquilleren. Een bezoek aan dit huis voelde alsof ik een week op vakantie ging.”
“Ik zou er niet op dezelfde manier uitgekomen zijn als ik niet was omringd door zoveel zachtheid, zeker ook hier in La Vie-là. Ik koester daar een oneindige dankbaarheid voor.”
“La Vie-là redde mijn leven"
Dana: “Mijn man werkt in Brussel voor de Europese Commissie. Eind 2019 kwamen onze twee kinderen en ik ook naar België. Een nieuw leven in een nieuwe cultuur met een nieuwe taal. Dat was best moeilijk. En toen brak de coronapandemie uit.”
“Toen we eindelijk nog eens naar Roemenië konden, liet ik een medische controle uitvoeren. Op dat moment kwam die borstkanker naar boven.”
“Ik besloot me in België te laten behandelen, omdat mijn kinderen hier naar school gingen. Maar ik wist dat ik daardoor vaak alleen zou zijn. Ik kende hier nog maar weinig mensen.”
Mezelf openstellen
“Eerst maakte ik mezelf nog wijs dat ik La Vie-là niet nodig zou hebben. Maar toen dacht ik aan mijn oma, de sterkste dame die je je kunt inbeelden. Het type dat altijd de mouwen opstroopte. Ik besefte dat ik moest kiezen: ofwel op de zetel wenen en hunkeren naar het verleden, ofwel wroeten voor een toekomst. En ik realiseerde me dat het niet zou lukken als ik het op mijn eentje zou proberen. Dus zou ik me voortaan écht moeten openstellen. Hoe kon ik deel worden van een gemeenschap als ik me zou blijven afsluiten?”
“Met een klein hart klopte ik hier aan. Al snel voelde ik hoe ik in dit huis voor het eerst écht gehoord en gezien werd. Je bent geen nummer. En de mensen hier weten wat kanker is. Daardoor is er een stroom van informatie die bijzonder steunend is.”
"Hoe vaak ben ik hier huilend aangekomen en lachend weer vertrokken?"
Tweede familie
“De fysieke activiteiten, zoals de zorgmassages, hielpen me om thuis beter te slapen en om na de chemo beter te eten. De mentale activiteiten hielpen me om mezelf uit te drukken. Sofrologie hielp om te kalmeren.”
“De mensen van La Vie-là werden mijn tweede familie. Soms voel ik me down. Dan kom ik naar hier en ween ik. Soms voel ik me goed. Dan kom ik naar hier en steun ik de anderen.”
Nieuw uitzicht
“Een huis als dit biedt je een nieuw uitzicht tijdens je kankertraject. Plots zit je niet langer in de hoek gedrongen, geïsoleerd, zoals iemand met een besmettelijke ziekte. Ineens kun je weer mensen zien en dingen doen."
“De mensen van La Vie-là raapten me van de grond zoals je doet met een klein kind. Ze reikten me de hand, zodat ik weer een eerste stapje kon zetten, en dan nog een. Hoe vaak ben ik hier huilend aangekomen en lachend weer vertrokken? De steun hier was niet gewoon helpend; die was vitaal. La Vie-là redde mijn leven.”
“In Roemenië is de medische zorg prima. Maar een huis zoals La Vie-là hebben we niet. Ik wil dit model daar kopiëren. Vóór mijn kanker had ik geen droom meer. Nu weer wel.”
"Hier kon ik mijn woede uitstorten"
De ene dag boos om wat haar overkwam, de andere dag dankbaar voor de zachte aanrakingen tijdens de zorgmassages. Coline beleefde een rollercoaster aan emoties in La Vie-là.
Coline: “Op de dansvloer met vrienden, dáár had je mij moeten vinden. Niet in een ondersteuningshuis voor mensen met kanker. Ik was 26! En ik had de diagnose keelkanker, een vorm van kanker die doorgaans oudere mannen treft die heel hun leven gerookt hebben. Natúúrlijk was ik boos. Ik liep over van colère.”
“Hier probeerden ze me niet te kalmeren. En al zeker niet om iets te relativeren. Hier zeiden ze: ‘We horen je.’ ‘We begrijpen je.’ ‘Je hebt alle recht om boos te zijn.’ (smaalt) Dan word je al een tikje minder boos.”
Toch nog iets doen
“Mijn vorm van kanker was dan ook nog eens extreem pijnlijk. En door mijn jonge leeftijd was een hyperagressieve behandeling nodig. Toen ik hier de eerste keren kwam, was ik echt een wrak. Ik had zestien kilogram verloren, ik sliep niet meer, ik had geen haar meer. Mijn lichaam was enkel nog iets wat een kankerbehandeling toegediend kreeg. Ik deed niks meer. Enkel overleven.”
“En dan bleek hier dus een huis te zijn waar ik toch nog iets kon doen: langskomen voor een massage. Ik kon thuis nog eens vertrekken met een doel. Eens ergens anders naartoe dan weer naar het ziekenhuis. De medische omkadering daar is ongelooflijk, maar ze hebben er weinig personeel, weinig tijd en het is er koud.”
Zachtheid ontvangen
“La Vie-là pompte weer wat menselijkheid in mijn kankertraject. De massages hier werkten voor mij haast therapeutisch. Mijn lichaam, dat al zoveel geweld had moeten incasseren, kreeg eindelijk de kans om weer wat zachtheid te ontvangen.”
“Die massages worden gegeven door mensen die dat beroepsmatig doen, maar hier geven ze een stuk van hun tijd gratis. Aan mensen die zij niet kennen. Het is: de ene mens die zorg draagt voor de andere, over generaties heen. Zo’n plaats heb ik nooit eerder gezien. Het creëert een vrolijke, lichte sfeer. L’ambiance est tournée vers la vie.”
"La Vie-là pompte weer wat menselijkheid in mijn kankertraject."
Geen hiërarchie
“In die lichte sfeer benaderen de vrijwilligers je vanuit een gelijkheid, niet vanuit een hiërarchie. Het is gewoon: van mens tot mens. Dat heb je niet in het ziekenhuis, want daar zijn het de dokters die weten wat er best gebeurt. Je legt je leven in hun handen.”
“En hoe ze het doen, weet ik niet, maar de gastvrouwen hier onthouden elke voornaam. Als je vertelt over een behandeling die je gaat krijgen, vragen ze er de volgende keer naar. Ik denk niet dat de vrijwilligers hier stilstaan bij hoeveel ze betekenen voor mensen die door een kankertraject gaan. Ik had mijn kanker nooit overleefd als ik La Vie-là niet had gehad. Nóóit.”