La casanou, Moeskroen
Dit ondersteuningshuis is open sinds oktober 2020.
We maakten in dit huis een interview met:
- Bezoeker Nancy over het stijladvies dat ze kreeg in La casanou
- Vrijwilliger Dominique, die in La casanou als gastvrouw actief is
- Bezoeker Catherine over de eerste (zorg)massage van haar leven
Contactgegevens:
www.lacasanou.be
lacasanou@chmouscron.be
Rue de la Coquinie 16, Mouscron
056/91 11 66
Coördinatoren: France Willemot & Hélène Werbrouck
“Ik wilde méér zijn dan mijn ziekte”
Styliste-kapster Patricia geeft in La casanou stijladvies aan mensen met kanker: tips over welke kleuren bij hen passen, welke oorbellen, welke maquillage. “Soms snappen buitenstaanders niet goed waarom dat van belang is tijdens een kankertraject", zegt bezoeker Nancy. “Maar een kankerbehandeling is zó agressief. Op den duur herken je jezelf niet meer in de spiegel. En dan heb ik het niet over dat haar en die borst die weg zijn. Ik herkende mijn eigen aangezicht niet meer, mijn blik. Dat is mentaal heel zwaar."
"Het heeft ook een impact op je sociaal leven. Als je jezelf niet meer herkent, stap je niet makkelijk nog op iemand af om een gesprek aan te knopen, zeker niet als die persoon een onbekende is.”
“Op een dag vroeg mijn metekind van vier me: ‘Waarom verander jij in een nachtmerrie?’ Zij zei luidop wat volwassenen dachten. Ik zocht toen samen met haar een sjaaltje uit. En ik liet haar make-up aanbrengen op mijn gezicht. Ik wou niet verbergen dat ik iets ergs doormaakte. Tegelijk wilde ik tonen dat je ook in zulke omstandigheden kunt doorgaan.”
“Ik wilde er graag koket blijven uitzien. Voor mezelf en voor de mensen rond mij. Want als zij té ongerust zouden worden, zou ik hen nog meer moeten geruststellen. En ik had al mijn krachten nodig voor mezelf."
"Alleen: ik bleef me kleden en maquilleren zoals vroeger. Maar wat goed bij je past wanneer je in vorm bent, past niet noodzakelijk nog goed bij je wanneer je je haar kwijt bent of wanneer je door de behandeling een grijzere teint hebt. Om te vinden wat me wel nog flatteerde, had ik advies nodig.”
"Ik herkende mijn eigen aangezicht niet meer, mijn blik. Dat is mentaal heel zwaar."
“In principe had ik naar eender welke stylist kunnen stappen. Maar zo’n stylist is duur, net als de kapper. En de ziekte nam al een grote hap uit mijn budget. Hier kon Patricia me helpen en betaalde ik drie euro per sessie. Bovendien geeft Patricia tips die je makkelijk thuis kunt toepassen. Soms is de oplossing te vinden bij kledingstukken die allang onaangeroerd in je kast liggen."
“Patricia zei: ‘Draag bij dat sjaaltje misschien wat grotere oorbellen.’ ‘En als je bij dit kleedje nu eens je zilveren oorbellen bovenhaalt.’ Zo vond ik beetje bij beetje mezelf terug. Anders dan vroeger, maar wel op een manier die me weer beviel. Dat gaf zelfvertrouwen en kracht.”
"Van kanker moet je niet enkel fysiek genezen, maar ook mentaal.”
“Als je er weer goed uitziet, zeggen mensen soms: ‘Het is voorbij.’ Dat is natuurlijk niet zo. Maar dat foute idee zorgt er wel voor dat je ziekte niet hét gespreksonderwerp blijft. Eindelijk kun je ook weer over andere dingen praten. Daar streefde ik naar. Bij oudercontacten wilde ik niet 'die zieke mama' zijn. Ik wilde een mama zijn die wel ziek was maar die ook goede dagen kende. Ik wilde méér zijn dan mijn ziekte.”
“Tijdens een kankertraject zou een bezoek aan dit huis moeten voorgeschreven worden, net zoals dat gebeurt met medische behandelingen. Want van kanker moet je niet enkel fysiek genezen, maar ook mentaal. Een afspraak bij Patricia staat voor mij op dezelfde hoogte als een medische afspraak."
“We luisteren zonder te oordelen”
Dominique: “Net als de andere gastvrouwen en -heren kreeg ik hier een tweedaagse opleiding door een psychologe. Dat was een absolute meerwaarde. Ik leerde dat het van belang is dat je als gastvrouw authentiek bent, maar dat je tegelijkertijd ook enkele regels hoort te volgen."
"Deontologie, vertrouwelijkheid en voorzichtigheid zijn belangrijke principes als je rond een thema werkt dat zo delicaat is. Moeskroen is een kleine stad. Als hier mensen binnenkomen die ik ken, geef ik heel snel aan dat er van de gesprekken in La casanou niets naar buiten gaat.”
“Dankzij de opleiding die we kregen, kunnen we als vrijwilliger een professionele toets bieden.”
"Onze rol hier is om te luisteren als - en enkel als - mensen daar nood aan hebben. We ondervragen mensen hier niet. Wel luisteren we op een actieve manier. Als gastvrouwen en -heren moedigen we mensen op een subtiele manier aan om verder te vertellen, zodat ze kunnen uiten wat ze graag willen uiten. Dat doen we met kleine woordjes, een knikje, een glimlach. Als ze stilvallen, kun je een woord uit hun verhaal herhalen om het gesprek weer op gang te brengen.”
“Tijdens de opleiding leerden we te luisteren met een groot respect voor de keuzes die mensen maken, voor hun weigeringen, voor de evolutie die ze doormaakten. We laten onze bezoekers voelen dat we luisteren zonder te oordelen."
“Dankzij de opleiding die we kregen, kunnen we als vrijwilliger een professionele toets bieden. Het helpt om de mensen hier op een kwalitatieve manier te ontvangen.”
“Zo overrompelend dat ik nog kón voelen”
Catherine: “De chemotherapie beschadigde mijn huid heel erg. Gelukkig niet in mijn aangezicht en niet aan mijn handen, maar wel de rest."
"Ik had het heel erg moeilijk met hoe mijn lichaam er door de behandelingen uitzag. Ik vond het onaanvaardbaar. Thuis hing ik een poster van een kunstwerk over de spiegel in mijn badkamer. Ik kon de confrontatie niet aan. De ziekte had me geraakt in mijn intimiteit.”
“Toen ik voor het eerst in La casanou langskwam voor een zorgmassage, was ik heel bang. Maar ik kende Martine, die de zorgmassage zou geven. Dat hielp. Toch bleef het bijzonder moeilijk. Ik kleedde me vliegensvlug uit en ging heel snel op de tafel liggen."
“Tijdens en na die eerste zorgmassage weende ik zo hard. Het was zo overrompelend om te voelen hoe alle druk uit mijn lichaam verdween. Zo overrompelend dat ik nog kón voelen. Dat ik nog een lichaam had. Dat ik nog leefde.”
“Vroeger was ik door mijn drukke bezigheden altijd met anderen bezig. Daardoor schoof ik mezelf achteruit. Tijdens die eerste zorgmassage realiseerde ik me dat iemand anders zich nu eens om mij bekommerde. Dat was heel emotioneel. Iemand … (krijgt tranen in de ogen) Iemand zorgde voor mij. Ik was vergeten dat dat kon.”
"Iemand zorgde voor mij. Ik was vergeten dat dat kon."
“En het gaat om veel meer dan die massage op zich. Het gaat ook om het menselijk contact. ‘Ween maar’, zei Martine. ‘Het is normaal. Het zal je goed doen.’ Datgene wat ik altijd tegen anderen zei, ‘het zal wel gaan’, zei iemand anders nu tegen mij.”
“Dit huis is voor mij een zegen geweest. Dankzij de massages en dankzij de mensen die ik hier ontmoette. Hélène, die hier coördinator is, zei daarnet over dit gesprek: ‘Het zal wel gaan hé, dat interview. Jij bent een vlotte prater.’ Maar dat is enkel zo sinds ik naar hier kom. Van nature ben ik erg gesloten. Hier, in deze veilige cocon, bloei ik helemaal open.
“Die naam alleen al: ‘La casanou’, het huis dat van ons is. Die bloem en dat lieveheersbeestje in het logo. Het familiale. Dit is een écht huis. Ik betwijfel of het effect voor mij hetzelfde had kunnen zijn als dit project zich ín het ziekenhuis had bevonden.”
“Ik heb nu wel tranen in mijn ogen terwijl ik dit allemaal vertel, maar die tranen komen er door een positieve emotie.”