Huis Erika Thijs, Hasselt
Huis Erika Thijs ligt sinds 2015 in het Hasseltse Villerspark.
We maakten in dit huis een interview met:
- Bezoekster Barbara over de gesprekken die haar oplaadden
- Bezoekster Mia over de handwerknamiddagen
- Coördinator Sandra over de noodzaak van Huis Erika Thijs
CONTACTGEGEVENS:
www.huiserikathijs.be
info@huiserikathijs.be
Villerspark 5, 3500 Hasselt
011/43 32 99
Coördinator: Sandra Duque
“Energieën zeggen veel meer dan woorden”
Barbara: “Eerst was ik hier vrijwilligster. Omdat mijn mama de ziekte had doorgemaakt, wilde ik iets doen voor mensen met kanker. Ik ontving hier bezoekers en gaf muziektherapie. Dat studeerde ik vóór ik aan mijn opleiding ergotherapie begon.
Als ergotherapeute ging ik aan de slag in een woonzorgcentrum. Ik had er geen vast contract en werkte heel hard. Ik dacht dat dat zou lonen. Ik wilde ook altijd mensen ondersteunen. Ik gaf veel van mezelf. Misschien te
"Ik was positief en wilde in die flow blijven. Hier lukte dat."
veel. Plots kreeg ik zelf kanker. Het woonzorgcentrum zei: ‘Je begrijpt dat we je niet kunnen houden.’
Na mijn diagnose begon ik zelf liedjes en muziek te schrijven. Met mijn stem zocht ik mijn vrouwelijkheid terug die door de kanker zo gebombardeerd was. Muziek was een ankerpunt in de storm. Ik reflecteerde veel en ervaarde een spiritueel aspect aan wat mij overkwam. Een mens loopt hier een jaar of tachtig rond. Wat doe je met die tijd? Dáár gaat het om. Ik vroeg me af of ik gelukkig was in het woonzorgcentrum. Ik kwam tot het besluit dat ik een artiest ben. Dáármee moet ik iets doen.
Misschien is dat wat mijn lichaam mij wilde vertellen: dat ik echt naar mezelf moet luisteren. Ik ontdekte dat mijn lichaam me dichter bij mijn kern wilde brengen. Ik zag mijn lichaam dus niet als iets wat me in de steek gelaten had. Integendeel, ik kreeg er net méér vertrouwen in.
Sommigen zeiden mij dat er Facebookgroepen waren met lotgenoten. Maar ik vluchtte snel weer weg van dat internet. Ik las er veel negatieve ervaringen, terwijl ik positief was en graag in die flow wilde blijven. Hier, in Huis Erika Thijs, lukte dat. Hier wilden de mensen direct luisteren en helpen.
Ik heb héél véél gehad aan dit huis. Ik vond hier bijvoorbeeld de praktische hulp die ik zocht.
Ik sukkelde met mijn nagels. Ze zagen zwart en kwamen los. Dat deed veel pijn. De dokters bleven nagellak voorschrijven. Dat hielp niet. Huis Erika Thijs verwees me door naar een oncologische voetverzorger die me wel kon helpen.
Naast de tips en tricks had ik ook heel veel aan de diepgaande gesprekken hier. Ik vond hier mensen die ook betekenis geven aan wat hen is overkomen. Telkens als ik hier buitenkwam, had ik een big smile. Ik kon hier opladen.
De warmte die ik hier voel, is niet in de eerste plaats te danken aan wát hier gezegd wordt. Het gaat om de uitstraling van de mensen hier, de kracht van de openheid, de zachtaardigheid, de empathie. Die vibe is heel belangrijk. Want iemand die zegt: ‘Het komt goed’, wat ben je daarmee? Niemand wéét of het goedkomt. Energieën kunnen veel meer zeggen dan woorden."
"Plots sta je alleen op de stoep"
Sandra: “Als je de diagnose kanker krijgt, staat er een gans team van specialisten en oncologen voor je klaar. Maar als je medische behandeling achter de rug is en de deur van de oncologie achter jou terug dichtgaat, sta je plots alleen op de stoep. Zeker op dat moment willen wij met het Huis Erika Thijs een vangnet zijn. Want pas dan begin je echt te voelen welke impact de ziekte op jou gehad heeft.
Ik spreek uit ervaring, ik maakte het zelf twee keer mee. Het is zoals bij een rollercoaster. Als je na al die loopings uitstapt, sta je nog een tijd te draaien. Dan realiseer je je dat je nooit meer terug de oude wordt. Er is altijd een persoon vóór en een nieuwe persoon na kanker.
Kanker schudt je werkelijk op elk levensgebied helemaal door elkaar. Je gezin, je relatie, je sociaal leven, je financiële situatie, je carrière, niets is nog hetzelfde. Daarom streef ik ernaar om van het Huis Erika Thijs een echt belevingshuis te maken. We willen graag een totaalpakket bieden.
“Kanker schudt je werkelijk op elk levensgebied helemaal door elkaar."
“Zo gaan we hier nu bijvoorbeeld fors inzetten op de werkgever-werknemerrelatie. Vaak horen we dat kanker ervoor zorgt dat het contact tussen die twee verwatert. De baas denkt: ik kan mijn werknemer nu beter even met rust laten. Collega’s twijfelen vaak of het wel gepast is om een berichtje te sturen. De werknemer denkt: ik hoor niks van mijn werk. Zo krijgen mensen schrik om terug te keren naar hun job en blijven ze langer in hun patiëntenrol vastzitten.
Vaak kennen de betrokkenen de wet ook niet goed. Werkgevers weten dikwijls niet dat ze recht hebben op een premie als iemand terugkeert na een lange ziekte.
"Rechtstreekse doorverwijzing is heel belangrijk."
Werknemers denken er soms niet aan dat ze ook weer gedeeltelijk of in een andere rol kunnen heropstarten. Met Huis Erika Thijs willen we graag bruggen bouwen tussen alle betrokken partijen.
Natuurlijk kunnen wij niet elke expertise zelf in huis hebben. Daarom vind ik het heel belangrijk om ook goed te kunnen doorverwijzen volgens ons doorstroombeleid. Mensen met kanker kunnen al op veel plaatsen terecht. Maar vaak moeten ze eerst een hele zoektocht afleggen vooraleer de persoon te vinden die hen kan helpen bij hun specifieke situatie. Als je eerst van het kastje naar de muur gestuurd wordt, vraagt dat veel energie. Die energie heb je nodig om aan je herstel te werken. Daarom vinden wij een rechtstreekse doorverwijzing zo belangrijk. Dat we daar zoveel aandacht aan besteden, past bij onze missie: het helpen verbeteren van het welzijn en de levenskwaliteit van onze gasten.
"Samen borduren geeft me energie"
Mia: “Sinds de behandeling werken mijn lymfeklieren onvoldoende. Daardoor staat mijn rechterarm dik. Vaak zie ik in de winkel een mooi jurkje, maar kan ik dat niet aantrekken omdat ik de mouw niet over die arm krijg. De oncoloog in het ziekenhuis dacht dat Huis Erika Thijs een oplossing zou kennen. Zo kwam ik hier terecht.”
Ik had ook veel problemen met mijn pensioen. Ik was al 16 maanden met ziekteverlof toen ik mijn reconstructie nog moest krijgen. ‘We zullen je op pensioen zetten’, zei de dokter. Ik wist niet dat ik daardoor enkele maanden zou tekortkomen om een volwaardig pensioen te ontvangen. Anderhalf jaar lang moest ik het stellen met 454 euro. Overal werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Dan sta je daar met een kaal hoofd en duwen ze je nog dieper de put in.
Het betekende zo veel voor mij toen Leen Goossens zei: ‘Ik ga dit eens voor je uitpluizen.’ Leen werkt op de arbeidsrechtbank. Via Huis Erika Thijs kun je bij haar terecht voor loopbaanbegeleiding. Uiteindelijk kon Leen ook niks aan mijn situatie veranderen. Maar het deed me deugd dat ze zich in mijn dossier vastbeet.
Dat gedoe met mijn pensioen raakte mij nog meer dan de
"Hier komen mensen over de vloer die iets gelijkaardigs meemaakten."
kanker op zich. In totaal liep ik zo’n 18.000 euro mis. Hier kon ik praten over het onrecht dat mij was aangedaan. Daar had ik veel behoefte aan. Ik vond het zó oneerlijk. Uiteindelijk kostte het mij enkele sessies bij een psycholoog vooraleer ik het kon loslaten.
Nu gaat het weer goed met mij. De chemo en de bestralingen liggen intussen al 4,5 jaar achter mij. Door de chemo verloor mijn hart wel 60% van haar pompfunctie. Het kost me nu veel energie om zelfs maar een papiertje van de grond te rapen. En door die dikke arm kan ik ook niet meer strijken of poetsen.”
Mia vertelt het allemaal terwijl enkele bezoekers Huis Erika Thijs binnensijpelen. “Hier komen mensen over de vloer die iets gelijkaardigs meemaakten", zegt ze. "Dat schept een band. Ik verzeilde hier in het groepje dat handwerk doet. Op Whatsapp heten wij de haakladies.”
Even later zijn in de grote zaal acht mensen met handwerk bezig. Er wordt niet enkel gehaakt en het zijn niet enkel ladies, er is ook een man die komt breien. Mia borduurt. Als vanzelf vult de zaal zich met Limburgse gemoedelijkheid en gezellig gekeuvel.
“Dit is zo plezant”, vertelt Mia. “Als ik op mijn eentje bezig ben, kom ik toch snel wat fut tekort. Samen borduren geeft mij energie. En je hoeft hier niet over je ziekte te babbelen. Het
"Je hoeft hier niet over je ziekte te babbelen."
gaat hier veel vaker over de kinderen en de kleinkinderen.”
In een hoekje zit Eddy. Hij is de man van Mia en komt altijd mee. “Anders zou ik niet kunnen komen”, vertelt Mia. “Wij moeten een eindje rijden om hier te geraken en sinds de chemo heb ik concentratiemoeilijkheden. Als ik hier een hele namiddag bezig ben geweest, zie ik het niet zitten om nog achter het stuur te kruipen.”
Ook voor Eddy is er veel veranderd. “Thuis komt er nu veel op mijn schouders terecht.” Het doet Eddy deugd dat hij als naaste ook gebruik mag maken van de massagestoel waarover Huis Erika Thijs beschikt. De rest van de tijd lees ik hier de krant, praat ik met een vrijwilliger of luister ik naar wat de dames vertellen.”
Eddy doet het met plezier, zijn vrouw vergezellen in Huis Erika Thijs, want: “Mia bloeit hier altijd weer open. Telkens als ze hier geweest is, loopt ze thuis weer opgevrolijkt rond.”