L'Espace Vivie, Verviers
Dit ondersteuningshuis is open sinds juni 2013.
We maakten in dit huis een interview met:
- Bezoeker Tony over de sociale contacten die het huis hem brengt
- Bezoeker Denis over zijn allereerste massage
- Bezoeker Monique over hoe dit huis haar leerde omgaan met haar litteken
Contactgegevens:
espacevivie.be
info@espacevivie.be
Rue de Liège 107/2, 4800 Verviers
087 21 22 56
Coördinator: Régine Simonis
“Dit huis is een omgeving die me geruststelt"
Tony: “Ik háát het om in een ziekenhuis te zijn. Ik voel me er niet goed. Mensen die me kwamen bezoeken, zagen het. ‘Je had die doodse blik in je ogen’, zeiden ze. Bij mijn eerste kanker was dat gevoel des te sterker omdat ik me niet echt ziek voelde.”
“Ik heb nochtans niks slechts te zeggen over de zorgen in het ziekenhuis. Maar de vaststelling is simpel: verpleegkundigen, zelfs zij die veel oog hebben voor je moraal, kunnen geen tijd maken om écht te luisteren. Als je in het ziekenhuis zo’n gesprek met iemand wil, moet je een afspraak maken met de psycholoog.”
"Ja, de zorgmassages hier doen me goed. Maar ik geniet nog veel meer van de gesprekjes vóór en na zo’n activiteit."
"Waardevolle ontmoetingen en deugddoende gesprekken, dat is net wat l'Espace Vivie mij wel geschonken heeft."
“Ik ben iemand die veel nood heeft aan affectieve en tactiele contacten. Ik hou ervan om hier reflexologie te volgen. De zorgmassages doen ook deugd. Maar eigenlijk geniet ik nog veel meer van de gesprekjes vóór en na zo’n activiteit. Ik voel dat de mensen hier oprecht naar me luisteren. Ze zijn rustig, niet gehaast. Ze begrijpen me of doen ten minste heel erg veel moeite om me te begrijpen. Ze vragen hoe het met mijn hondje gaat. Voor mij is dat allemaal heel belangrijk, zeker omdat ik alleen ben sinds mijn eerste kanker. M'n huwelijk liep op de klippen."
“In het gezelschap van naasten vind ik het niet makkelijk om mijn hart volledig op tafel te gooien. Dan ben ik bang om hen pijn te doen. Hier kan ik alles zeggen. En na zo’n babbel is het dubbel zo fijn om me helemaal over te geven aan een zorgmassage. Dan is het: zuivere ontspanning. Even ben ik het dan niet meer die voor mezelf zorgt. Even is er iemand die het overneemt."
"L'Espace Vivie biedt mij een omgeving die me geruststelt. De mensen hier tillen me op.”
“Een bezoek aan dit huis, dat is een zonnestraal in je leven”
Denis: “Als je plots te maken krijgt met een ziekte die je niet kent, en er zijn competente mensen die vriendelijk en genereus voorstellen om je situatie wat te verlichten, waarom zou je daar dan niet op ingaan? Wat is het alternatief? Improviseren."
“Ik vind de gemoedelijkheid in l'Espace Vivie geweldig. De inzet van de mensen hier is weergaloos. Een bezoek aan Vivie, dat is een zonnestraal in je leven.”
“Vóór ik naar hier kwam, had ik nog nooit een massage gekregen. Ook reflexologie kende ik enkel maar van naam. Hier mocht ik het allemaal aan den lijve ondervinden. En leerde ik om me eens even neer te zetten. Vóór mijn ziekte was dat niet mijn sterkste kant. Toen was ik het altijd die de anderen vooruit trok."
“Ik kan niet tastbaar maken in welke mate de activiteiten hier me geholpen hebben. Maar telkens als ik in l'Espace Vivie aankom, ben ik blij om hier te zijn. En telkens als ik hier vertrek, heb ik spijt dat het voorbij is. Soms kost het me moeite om weer de gewone wereld in te stappen. Het wijst erop dat ik hier écht kan ontspannen.”
“Hier leerden ze me weer van mezelf te houden”
Monique komt vandaag voor de laatste keer naar l'Espace Vivie. Haar beurten zijn opgebruikt. Dat laat haar niet onberoerd. “Het herinnert me aan de weg die ik aflegde. Door die pancreastumor onderging ik een operatie van zes uur. Nadien moest ik opnieuw leren eten, echt zoals een baby.”
“Ik klopte aan bij l'Espace Vivie omdat ik het mezelf wilde gunnen om in de watten te worden gelegd. Ik had op dat moment zes van mijn twaalf chemosessies achter de rug. Ik was al veel gewicht kwijt. Fysiek zag ik er ook echt anders uit."
“Al bij mijn eerste bezoek voelde het alsof mij hier zuurstof werd toegediend. Niet louter dankzij de activiteiten. In dit huis gaat het ook heel erg over: luisteren naar de mensen. Je mag hier je zak met zorgen legen. Je verdriet.”
“Ik voelde me heel fragiel toen ik hier binnenkwam. Daarom trof het me zo dat je in dit huis zo sereen benaderd wordt. In de massagekamer is er kleur aan de muren, er speelt rustige muziek, de zorgmasseur spreekt op een zachte toon.”
“Ik herinner me nog goed de eerste keer dat de zorgmasseur vroeg of ze mijn litteken mocht aanraken. Nee, zei ik. Ik wou zelfs niet dat ze nog maar in de buurt kwam. Het was nog te zeer verbonden aan mijn tijd in het ziekenhuis, aan de moeilijkheden om weer te leren eten.”
“In een volgende sessies polste ze: ‘Blijf ik nog altijd weg van je buik of raak ik die nu wel eens zachtjes aan?’ Ze vroeg het voorzichtig en vrijblijvend. In dit huis word je nooit tot iets gedwongen. Ze zei dat ze direct zou stoppen als ik het niet fijn zou vinden. ‘Probeer maar eens’, antwoordde ik.”
"De zorgmasseur leerde me hoe ik mijn litteken thuis zelf kan masseren. Intussen durf ik dat."
“De eerste keer dat ze mijn litteken aanraakte, was ik nog heel gespannen. Gaandeweg beterde het. Na een tijdje leerde ze me hoe ik mijn litteken thuis zelf kan masseren met essentiële oliën. Intussen durf ik dat.”
“Eigenlijk leerden ze me hier om weer van mezelf te houden. Om te houden van wie ik nu geworden ben.”